Ολοταχώς στην ολική αυτονόμηση
πετάμε φύση και παράδοση στις στάχτες
δεν έχει μείνει τίποτε άλλο να υπερβούμε
παρά μόνο τον θάνατο
Αναφορές στις μεγάλες αφηγήσεις
φαντάζουν πλέον γραφικές και εχθρικές
η ιστορία είναι για εμάς μονάχα αποσπάσματα
απ' το θολό παρελθόν
Συλλογικές ταυτότητες
κώδικες κοινωνικής ηθικής
σχήματα ξεχασμένα κι εχθρικά στο παρόν
απειλούν να σταματήσουν την ορμή της κατανάλωσης
Ανάδειξη ως υπέρτατη αξία
το δικαίωμα στην επιλογή
το τίμημα της δυτικής δυστοπίας
απέραντη κατάθλιψη και μοναξιά
Και μόλις ένα βήμα πριν
υπερβούμε τον θάνατο
μισήσαμε τα πρόσωπα μας , τις σχέσεις μας
περισσότερο από ότι ποτέ
τα θνητά σωματά μας δεν θα έχουν θέση στο σημείο μηδέν
άραγε πως θα χωρέσουν οι ψυχές μέσα στις μηχανές;
Αναφαίρετο δικαίωμα στην ύστερη δυτική δυστοπία
το δικαίωμα στην επιλογή να κάνει κανείς ότι θέλει με το σώμα του
να το κάνει προϊόν, να του δώσει τιμή, με όρους αγοράς, προσφοράς και ζήτησης
να το κάνει αντικείμενο προς ηδονή, να το κάνει άβουλη σάρκα
να το καταναλώσει χωρίς ενοχές
και όταν το φθείρει στο τέλος του να γίνει μηχανή
Η ιστορία μου λες, πως είναι σχετική
δεν έχει πιά σημασία για εμάς, γιατί έχει φτάσει στο τέλος της
πρόταγμα για έναν "υπέροχο" κόσμο
γεμάτο φτώχεια και αγαθά
η κατανάλωση είναι τέχνη με μετανεωτερική αισθητική θανάτου
Ακρωτηριασμένα πτώματα, αθώων παιδιών
Εικόνες που στολίζουν κάθε νύχτα τ’ αρρωστημένα όνειρά μας
Κάθε τους κομμένο μέλος, να συμβολίζει την κάθε μας πράξη
Και κάθε πράξη μας να στέκεται σαν την λεπίδα, της γκιλοτίνας
απάνω απ’ τον λαιμό μας
Πραγματικότητα
Γεμάτη πόλεμο, γεμάτη δάκρυα
Γεμάτη λύπη, γεμάτη ψέματα
Γεμάτη αρρώστια , γεμάτη φρίκη
Γεμάτη λύσσα, γεμάτη εκδίκηση
Γεμάτη μίσος, γεμάτη έχρθα
Σε κάνει να σιχαίνεσαι αυτόν που βλέπεις στον καθρέφτη