Η πόλη μου, μου δίδαξε να ζω με τις αξίες
Του τίμιου, ενάρετου και μάχιμου πολίτη
Στις φάλαγγες ταγμένοι Υφικράτιοι οπλίτες
Απόδειξη της πίστης μας, το αίμα μας στη μάχη
Ακόνισα καλά την λεπίδα του σπαθιού μου
Καθώς την πόλη μου καιρός με αυτό να υπερασπίσω
Και την ασπίδα μου πάλι με λάδι να γυαλίσω
Να ξεχωρίζει το έμβλημα στον χαλασμό της μάχης
Είδα τα μάτια ενός εχθρού να ξεπετάγονται
Να πνίγεται μέσα στο ίδιο του το αίμα
Όταν το ξίφος μου τις σάρκες του κομμάτιασε
Ο χάρος τού έδωσε του θάνατου το στέμμα
Καθώς η μάχη συνεχίστηκε για ώρες
Ήρθε και μένα η σειρά μου να πεθάνω
Καθώς πολέμησα για τίμιο σκοπό
Ήταν γλυκό ποια το φιλί από τον Χάρο.
Ήταν μία μάχη με τιμή και ας ήταν στερνή
Ποτέ δεν πρόδωσα συντρόφους στις επάλξεις
Ποτέ δεν λύγισα από φόβο κόντρα στον εχθρό
Γιατί την πίστη μου την έδειξα με πράξεις
Το να μάχεσαι για τις ιδέες σου
Πέρα από καθήκον είναι και δικαίωμα
Δικαίωμα για οποιονδήποτε είναι ενάρετος και έχει ιδανικά
Δικαίωμα για οποιονδήποτε κρίθηκε άξιος να κρατήσει
Σπαθί και ασπίδα
Μες τα πεδία των μαχών
Γεννήθηκε η περηφάνια
Μέσα από πτώματα συντρόφων
Γεννήθηκαν τα ιδανικά
Μέσα από μάχες και συντρίμμια βρέθηκε νόημα στην ζωή
Μέσα από μάχες και πολέμους
Επακολούθησε η εξέλιξη
Πατέρας είναι το σπαθί
Και κόρη του είναι η υπερηφάνεια
Είναι η ιστορία μία μητέρα
Για γιό της έχει το παρών